Każdy człowiek niezależnie od swojego pochodzenia czy wiary ma określone prawa. Prawo do wolności osobistej, prawo wyborcze, prawo do powszechnego dostępu do edukacji – to tylko garstka przysługujących jednostce ludzkiej przywilejów. Niestety, mimo, że żyjemy w XXI wieku nie możemy powiedzieć, że normy humanitarne są dzisiaj czymś naturalnym i normalnym. Owszem, dla większości ludzi oczywistość stanowi możliwość kandydowania w wyborach czy prawo do wolności słowa. Jednak na całym świecie, również i w Europie mimo galopującego postępu techniki i rozkwitu kultury są miejsca, gdzie nawet te najbardziej fundamentalne prawa człowieka, jak prawo do życia czy ochrony zdrowia wciąż są łamane.
O historii praw człowieka mówić możemy już od czasów biblijnych. Prawa i obowiązki jednostki określone zostały bowiem już w Dekalogu. Genezy praw humanitarnych doszukiwać może się także w Kodeksie Hammurabiego i nauce filozofów starożytnych. Prawom jednostki dużo miejsca poświęcał także św. Tomasz.
Zapis praw humanitarnych odnotowany jest w licznych dokumentach praw człowieka. W każdym państwie demokratycznym najważniejszym aktem prawnym określającym prawa i obowiązki obywatela jest Konstytucja. Do gwarantów praw człowieka należą m. in.; Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela, Karta Narodów Zjednoczonych, Europejska Konwencja Praw Człowieka czy Międzynarodowy Pakt Praw Ekonomicznych.
Prawa człowieka podzielić możemy na III generacje. I generacja to podstawowe przywileje jednostek; prawo do życia i wolności oraz prawo do bezpieczeństwa. II generacja określa prawa ekonomiczne, socjalne oraz kulturowe. III zaś skupia się na zbiorze jednostek, odnosi się norm dotyczących grup oraz społeczności (np. prawo do demokracji, ochrona danych osobowych).
Aparat ochrony praw człowieka składa się z kilku podgrup. To przede wszystkim system międzynarodowy, czyli organizacje, które swoim działaniem obejmują wszystkie zakątki świata. Obok zrzeszeń powszechnych liczne są także organizacje regionalne (np. system afrykański, interamerykański, europejski, arabski). Na system ochrony praw humanitarnych składają się także organizacje wewnątrzkrajowe. Np. nad przestrzeganiem praw człowieka w Polsce czuwa Komitet Helsiński w Polsce. Ostatnią grupą należącą do systemu ochrony praw człowieka są organizacje pozarządowe np. Czerwony Krzyż.
Mimo tak rozbudowanej struktury chroniącej prawa jednostek na całym świecie wciąż łamane są prawa człowieka. Z przypadkami działań naruszających godność ludzką możemy spotkać się nie tylko w Azji czy Afryce, ale także krajach obu Ameryk, czy nawet w Europie. Bagatelizowane są prawa ludzi starszych, niewinnych dzieci czy też płci np. poprzez ignorowanie praw kobiet.
Jednym z rozwiązań, które może pomóc w walce o sprawiedliwe traktowanie ludzi na całym świecie jest prężne działanie instytucji chroniących praw człowieka.